اما سوال اينجاست که به چه قيمت؟ ، پرکردن سينماها و بدست آموردن سيمرغ هاي بلورين به چه قيمت بايد تمام شود؟ ، به قيمت ترويج بي بند و باري ها و بي قانوني ها؟ اصلا يک سوال اساسي تر اگر فيلمسازان ما تنها دغدغه ي مخاطب ، جشنواره و عنوان شدن فيلم خود را دارند ، پس بيان مشکلات جامعه چه مي شود؟ هميشه شاهد اين بوده ايم که عده اي در لباس دلسوزان جامعه و مردم دست به ساخت فيلم هايي زده اند که تنها ثمره اش ترويج افکار ، برداشت هاي غلط و ارضائات ذهني کارگردان و نويسنده يا جرياني خاص بوده است ، عده اي که خود را دلسوز جامعه مي دانند ، هم درد مردم مي دانند ، اما خالص نيستند ، هدفشان تعالي بخشي نيست ، هدفشان روشنگري نيست ، بيشتر اين ها را نردباني قرار مي دهند تا به هدف هايي که مي خواهند برسند ، تا اسم و رسمي پيدا کنند ، اما درعوض بهاي اين ها را مردم جامعه بايد پس بدهند.
خيلي کم پيش آمده عده اي پيدا بشوند که واقعا درد مردم و مشکلات جامعه را همانگونه که هست بدون هيچ هدف و غرض شخصي مطرح کنند ، عده اي که همه ي جوانب را در نظر بگيرند ، نه مانند بعضي که حالا شاهد روي پرده رفتن فيلم هايشان هستيم ديانت و اخلاقيات را فداي اهداف شخصي خودشان کنند ، واقعا چه لزومي ست که سبک يک زندگي غربي در روي پرده ي سينماهاي ايران به نمايش در بيايد؟ اينجا سوال مطرح مي شود که اصلا تا به حال چقدر به يک زندگي اسلامي و جامعه ي اسلامي در سينماهاي کشور پرداخته شده است ؟ آيا تا به حال به نتايج و ثمره ي يک زندگي اسلامي پرداخته شده؟ کدام مهمتر است؟ به نمايش گذاشتن زندگي به سبک اسلامي ايراني و يا زندگي غربي؟
نگارنده تنها هدفش از بيان اين مطالب اين است که بگويد اکثر فيلم سازان ما هنوز نتوانسته اند اهداف شخصي خود را کنار بگذارند و صادقانه به واقعيت ها و حقايق موجود بپردازند تا در اين ميان چيزي را فداي چيز ديگري نکرده باشند ، دين را فداي سليقه ها ، اخلاقيات را فداي غرائض شخصي و اعتقادات مردم را فداي سيمرغ ها و جوايز بين المللي نکنند. سينماي ما در محتوا نياز به يک تحول دارد که اگر اين سير موجود ادامه داشته باشد بايد گفت سينماي ايران رو به زوال خواهد رفت/.